Cando un desconxunto de paxaros cantan, desafinan ao lonxe, se non é certo que unha sombre de ateigamentos e esquinas cravadas no peito de candanseu falan. Hoxe non teño forzas, un deus da nada, baleiroume o peito que tiña cheo de soños. Non me queda nada. A libertade, veu acompañada de soedade, que tamén de soidade. Para cando un curruncho de gaivotas limparán as orelas do meu mar salgado? Hoxe non nado, non quero nadar, nin frotar, somentes afundir no meu chanzo profundo que me leva de eiquí até onde a miña mente se encarcela noutro mundo que é posible. Se cadra a esperanza non a perda, pero o desexo, é oposto. Porque opostos somos todos. Así, coma un Beatle coñecido, coma un John perdido na paz da vangarda galega, peta no meu corpo, cheo de cadaleitos miúdos e calados, a inspiración feita anacos, e un milleiro de bicos para os cans; que quen sabe a onde poderemos chegar, se un coitelo se nos crava no fondo do mediastino enternecedor. Un irmán me abandonou. Agora xa non hai volta atrás, nin remedio nin solución.
Só o aguante que me bicou na caluga dos desprevenidos, mañá volverá co seu sorriso e coa súa mirada, entre voces caladas, xesticulacións sensibles e pensamentos que nos invaden a todos.
Hoxe é todo, mañá será outro día.