Ordu batzuk ondoren, esnatu nintzen buruko mina sinestezin batekin. Inguruetan begiratu nuen, txikia bilatuz, eta aurkitu nuen ibaitxo baten ondoan...,¡edaten saiatzen!.
Azkar, zutitu nintzen ahal nuen moduan, eta beragana korrika egin nuen. Ziur pozoina herriko uran bazegoela, ibaiak eramango lukete. Hartu nuen eta ibaitik urrundu, eta lasai jadanik eseri ginen belarretan.
Inolako urarik ez frogatzeko esan nion, eta galdetu nion ere zer moduz zegoen. Gero altxatu ginen eta jarraitu genuen gure bidea, kobazuloetaraino. Alditxo bat pasa eta gero bakarrik kilkerrak entzuten ziren, kantaka ilunpean, eta galdetzen nion nire buruari ea basatiek eraso egingo gintuzten berriro. Naturalki, ezetz nahi nuen.
Kobazuloetara iristerakoan udan erabiltzen zen borda topatu genuen. Oso triste zegoen, bakardade hartan, baina ze demontre, hiri osoa berdin zegoen. Lekutxoa aztertuz konturatu nintzen Harley Davidson bat zegoela bazter batean, eta ondoko gasolina ontziaren arabera, depositoa beteta zeukala zirudien. Hurbildu ginen giltzak ipinita zeuden ikustera, baina ez, bordan bilatu beharko genuke.
Zorionez, laster aurkitu genituen eta joan ginen motozikleta hartzera. Igo bezain laster, piztu nuen eta abiadura handiz alde egin genuen handik. Baina arazo bat geratzen zen: lekutik ateratzen zen bide bakarra hiritik pasatzen zen.

Hirira heldutakoan, dena nola geratu zen ikusi genuen, kaleak hildakoez betetak, eskaparateak apurtutak, suak leku askotan eta batez ere, mehatza hura, basati guztiak. Baina ihes egiteko irrikitan nengoen, eta seguraski umea ere bai, beraz ez genuen jaramonik egin eta ahalik eta azkarren ihes egin genuen infernu hartatik.
Kondatuko ertzean geundenean, begiratu nuen atzerantz eta malko bat botaz, gure ihesa jarraitu genuen.