Espertei co canto do despertador, ó maldito galo debéronselle acaba-las pilas, o cuarto ulía un raro-olor-estrano, un non sei que, pero ulir ulía; asomeime ó balcón para..., para facer o de todas as mañas: ver o ceo, a rúa(pois o meu cuarto daba un patio interior) e para ulir o aire, inda que nunca puiden saber ben a que ulía o aire na miña fiestra. Pero esta maña era diferente, non sei dicir ben o que ocurría, se a rúa estaba a subir polo edificio arriba, ou se era o edificio o que se afundia no chan; eu visto tal feito, esperei a que a rúa se acercara a miña fiestra para baixarme dun chimpo, dinlle á tecla do baixo e no segundo collemos a unha veciña/nai de familia, a cal pola sía cara de desperta/durmida e a súa vestimenta de caza/esport/pixama debía ir á compra, bos días.
Unha vez alí xa estaba eiquí, engullido pola cidade coma un churro nun chocolate, espesiño, por favor, e os churros con pouca azucre; o camareiro miroume tra-las súas lentes coa cara que sempre teñen os camareiros, que parece vanche dicir algo pero sempre dan a volta e non din nada, Freud podería escribir ben a gusto un tratado sobor de "os camareiros, o silencio e as propinas". Despois de alimentarme e leer a prensa, cigarro en boca, volvín á rúa. A xente ía pra un lado, pro outro, baixaba, subía, ninguén estaba parado agas eu que parecía que alí non estaba(debínme equivocar de filme); comencei a camiñar deica ningures, non sei por que deica alí, debe ser que iba moito pero nunca daba chegado. Deixando atrás un pouquiño de pulmón e coa esperanza de que pronto me veña un cancro, pois é o único que me falta para ser un bo fumador; tentando de deixarme atrás cruceime co fillo dun cura, a mulleer dun eunuco, catro apaleadores(cada cal co seu propio método de traballo), tres ionquis, unha puta(tres mil mais a cama), un fodechinchos, tres cenutrios e duas codias, pero non coñecín a nadie.
Na casa caseque nunca hai de comer, pero atopei un anaco de chocolate; deitado no sofá, fumando e escoitando música cruceime con Sid Vicius, comínme o sonido do timbre e vomitei duas hamburguesas con queixo e un filete pouco feito, gardeino todo na neveira, poderíanme servir de cea unaha noite de estas.
Os xeos enfrían ó guisqui e o guisqui endulza a coca-cola, é que a coca-cola soa non me senta moi ben, cousas de médicos. As formigas do teito seguen laboriando, van dun lado a outro, fan ruidos, golpean, pero non se oe falar, soamente fala unha televisión interrumpidamente de 7 a 12, pero o resto do día nada, nin un susurro. A música enche o vacío que deixa o sin falar das formigas, soa todo o día e parte da noite, cando non é toda a noite e parte do día, a miña relación co tempo e cos horarios nunca foi demasiado boa. Sid Vicius meteuse no baño e agora aparece Jim Morrison, e non me deu tempo a escondelas botellas que tiña nunha estanteria do armario, a derradeira vez que estivo eiqui acabáronseme duas, e ó día seguinte parecia coma se o cerebro quisera sair da miña cachola, e a garganta estaba en extrema sequía; o fume comeza a sair da planta das verdes follas e o Jim comeza a recitar poesía entre canción e canción, como me gusta a música, faime moita compaña, ¿non é así querido Jim?, ¡come on baby, light my fire¡.
O tempo sube pola parede, ata o teito, mixturase co fume, que fita aí dende xa algún tempo atrás; tic-tac baixo en nicotina e alquitrán, eu nunca sei que hora é. Teño unha spider-lámpada fumadora-pasiva que nunca se queixa, pode que lle guste, e se non que se foda, na miña casa mando eu ¡faltaría maís que mandara unha lámpada¡, no fondo gustame o totalitarismo. A lúa está pálida, eu non, a noite é limpa, a miña casa non, a temperatura é suave, o meu espírito non, hoxe é martes, puto martes, sempre é martes, ¿porque coño hoxe non é venres?, ¿ou domingo?, pero non, hoxe ten que ser martes, e xa se sabe que en martes.......